<> لطفا متفاوت باشید <>

"خیال"
 

در قهوه خانه
خیال شاعر متصاعد می شود
از لای دو انگشتش

 

  "هنر"
 

من
_ شاعری که سیگار نمی کشد _
چقدر با هنر فاصله دارم 

 ***چه شیرینی با برکتی است روی میزتان،استاد

***همینطور که"همین زنجره تا صبح" را که میخواندم،به مثنوی ها رسیدم و... 

رسیدم به "چشمه و پریماه" وآنقدر خواندم  که نزدیک بود خیلمان گل بدهد: چشمه ای و بیدی و .. پدید آید و ...تازه یادم آمد که آیا پریزاد من دختری ساده بود یا نه؟  

حافظ و شمس و مولوی و... احتمالا شاکی شده باشند از دست ما

 به گمانم بیش از بیست بار شد(دفعات خوانش) 

من میگم:این مثنوی شبیه غزل راه می رود 

شما چی میگید؟ 

                                       در این چشمه گم شد پریزاد من 

                                        که امروز رفته ست از یاد من 

    ضمنن، طـــــــامات به روز است،سری بزنید                                                 

همین چشمه بود و همین بید پیر 

همین جا،همین سایه ی دلپذیر 

همین جوی از نقره ایینه بند 

ردیف سپیدارهای بلند 

همین کوه سنگی ستبر و گران 

همین دره شب چر آهوان 

همین خلوت پر هیاهو همین 

همین تنگه ی کبک و تیهو همین 

همین مأمن عشق و دلدادگی 

من وطرز زیبایی از زندگی 

پریزاد من دختری ساده بود 

و چون سایه ی بید افتاده بود 

دلش نقره داغ آتش یادها  

به جا مانده ای از پریزادها 

من سایبان بلوط و بنه 

پریماه و قصر بلور _ آینه 

من و عشق خامی هوسناک،آه  

پریماه و پر سوده ی خاک،آه 

یکی شیشه طاقت ،یکی سنگ تاب 

یکی اشک شبها،یکی آفتاب 

نگاهش گل سرخ گیسوی عشق 

دلش صحن زیبای مشکوی عشق 

شبی چشمه لبریز مهتاب بود 

دلم سر به دامان او خواب بود 

شب نقره ای در هوس می تپید 

دلم نبض گل در قفس می تپید 

لبش یک نمک خنده گل باز شد 

به نام ((پری))عشق آغاز شد  

غمی ناگهان،در دلم ریشه کرد 

ازآن پس دلم عاشقی پیشه کرد 

غزل در زبانم جنون _ تازه شد 

شب خلوتم محو خمیازه شد 

مرا بهت فانی شدن در گرفت 

تنم بوی بال کبوتر گرفت 

سماعی مرا در سحر تاب داد 

به آرامشم نبض گرداب داد 

نشستم،شکستم،دگرگون شدم 

و از هیأت خویش بیرون شدم

پری من ،پری من ،پری وار من 

پر از مولوی شمس و عطار من 

پر از شبلی و بو سعید و جنید 

پر از خرمی های شبهای عید 

پر از سعدی و حافظ و بایزید 

وخواند آتش عشق((هل من مزید)) 

دلم گر چه یک دشت تفتیده بود 

((به صحرا شدم،عشق باریده بود)) 

c

در آن چشمه گم شد پریماه من 

که هرگز نرفته ست از یاد من  

                                                 دکتر غلامرضا کافی

***من که دلم نمی خواست به این زودی ها تمام بشود... 

دل است دیگر،چکارش کنیم